Jesienią 1939 r., w konsekwencji niemieckiej agresji i zajęcia terytorium Rzeczypospolitej, na obszarze kontrolowanym przez Niemców znalazło się 2,5 mln polskich Żydów.
Z niemieckiego punktu widzenia polityka przymusowej emigracji nie mogła rozwiązać „kwestii żydowskiej”.
Decydenci w Berlinie zaczęli szukać nowych dróg. Plany dotyczyły możliwości utworzenia „rezerwatu żydowskiego” w dystrykcie lubelskim, emigracji Żydów na Madagaskar oraz deportacji wszystkich Żydów europejskich na terytoria wschodnie.
Do 1942 r. zagłada ludności żydowskiej w Generalnym Gubernatorstwie miała charakter pośredni. Dokonywała się głównie za murami gett.
Okrutne żniwo śmierci zbierały wówczas głód, choroby, praca ponad siły oraz egzekucje. Od lata 1941 r. Niemcy przystąpili do metodycznej eksterminacji Żydów. Specjalne oddziały rozstrzeliwały ludność żydowską.
Na konferencji w podberlińskim Wannsee w 1942 r. ustalono logistykę planu wymordowania wszystkich europejskich Żydów.
Jego część stanowiła Akcja „Reinhardt”.
czyta: Maria Halina Balińska
muzyka: Anton Fartushnyi
zdjęcia: Łuków Historia
montaż: Łukowski Ośrodek Kultury
koordynator: Sławomir Żyłka
Komentarze