„O wielkim Stalinie” Lucyna Krzemieniecka
...Józef Stalin - już to imię znacie.
Ludowej Polski - wielki przyjaciel.
Jego armia, jego wola wzniosła
krwi ofiarą wolność nam przyniosła.
W pierwszych latach, gdy nam zbrakło zboża,
Stalin spichrze radzieckie otworzył,
słał transporty surowca i maszyn,
żeby przemysł ruszył w kraju naszym.
W Polsce szkoły i fabryki rosną,
rośnie szczęście i socjalizm rośnie.
Imię wodza pokoju - Stalina -
ludzie nasi powtarzają z ufnością.
„O dębie, co żołędzie rozdawał” Lucyna Krzemieniecka
Przyszła pod dąb wiewiórka:
- Dębie, dębie mocarny,
daj żołędzie do spiżarni. –
I dąb dał.
Przyszedł do dębu borsuk:
- Dębie, dębie mój miły,
już żołędzie mi się śniły.
Daj żołędzi!
I dąb dał.
Przyszła do dębu myszka:
- Dębie, dębie znajomku,
daj żołędzi do domku! –
I dąb dał.
Przyszły do dębu świnki:
- Dębie, dębie bogaczu,
świnki z głodu aż płaczą.
Daj żołędzi! –
I dąb dał.
Przyszła do dębu babcia:
- Dębie, dębie łaskawy,
daj żołędzi na kawę. –
I dąb dał.
Chociaż dawał niemało,
jeszcze pięć mu zostało!
A te w ziemi się skryły,
by z nich nowe dęby były
„Bukieciki” Lucyna Krzemieniecka
Opadnijcie moje złote i czerwone,
jestem jesień przyszłam tutaj,
w waszą stronę.
Lecą listki, lecą z klonu i kasztana.
Będą z listków bukieciki
złote dla nas.
Nazbieramy, nastawiamy na stoliku
tych jesiennych, tych pachnących
bukiecików.
Lucyna Krzemieniecka, właśc. Wiera Zeidenberg ( 1907 - 1955 )
Polska pisarka pochodzenia żydowskiego, autorka popularnych utworów dla dzieci. Ukończyła gimnazjum Instytutu Pedagogicznego Wolnej Wszechnicy Polskiej,
a następnie studiowała polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała na łamach pisma „Głos Prawdy” w 1926 roku, wierszem „Szczęście”.
Publikuje potem również w „Dziecku i Matce”, „Płomyku”, „Płomyczku”, „Słonku”.
W 1927 roku przeszła na katolicyzm, przyjmując imię chrzestne Lucyna.
W latach 1930–1939 wydała około dwudziestu tomików z utworami dla dzieci.
Okupację niemiecką spędziła w Warszawie, a powstanie w okolicach stolicy.
Po wojnie zamieszkała w Łodzi, a w 1948 roku wróciła do Warszawy.
Była związana ze „Świerszczykiem”, „Płomykiem”, „Płomyczkiem”, „Iskierkami”,
Teatrem „Baj” i Polskim Radiem, kontynuując obfitą twórczość literacką dla dzieci.
W okresie stalinowskim pisała również socrealistyczno-propagandowe utwory i zbiory przeznaczone dla najmłodszych. Laureatka Nagrody Literackiej miasta Warszawy w 1950 roku za twórczość dla dzieci i tomik wierszy „O wielkim Stalinie”.
Od 1928 r. poświęciła się wyłącznie pisaniu dla dzieci i młodzieży.
Jej publikacje to głównie „Idzie Nowy Roczek” (1930), „Bajdy ciotki Adelajdy” (1932), „Cudowne okulary” (1932), „Przygody Gapcia” (1934),
oraz „Z przygód krasnala Hałabały” (1936). Zmarła w 1955 roku.
Komentarze