Podróże kulturalne [LUWR] /odcinek IX

Luwr jest odwiedzany rocznie przez prawie dwa miliony turystów, którzy wędrują 15 kilometrów, by obejrzeć cały kompleks w którego skład wchodzą min. 255 sale wystawowe gromadzące takie dzieła jak "Mona Lisa", "Posąg Wenus z Milo" czy "Nike z Samotraki", oraz Grande Galerie, Reserve, czy Laboratoire, gdzie wykrywa się fałszerstwa.

Tak wygląda budynek z lotu ptaka:

Sam budynek jest dawną rezydencją królewską. Pierwotnie znajdował się tu warowny zamek Filipa II Augusta (zachowane dolne części murów z XII w.). W XIV wieku po włączeniu Luwru w obręb miasta Karol V Mądry rozbudował zamek przemieniając go w rezydencję, W 1544 miała miejsce, z inicjatywy Franciszka I, przebudowa na rezydencję renesansową. Franciszek nabył szereg dzieł sztuki, które stały się rdzeniem muzeum, ponadto nabył dzieła Leonarda Da Vinci w tym La Giocondę. Leonardo był malarzem nadwornym Franciszka I. Jego następca Henryk II trzymał od papieża Pawła IV rzymską kopię Artemidy z jeleniem wzorowanej na greckim dziele Leocharesa. Dla wystawienia tej figury monarcha polecił wznieść tzw. Salę Kariatyd. W 1678–80 Ludwik XIV przeniósł dwór do Wersalu, a Luwr przekazano na potrzeby artystów i Akademii Królewskiej. W 1725 udostępniono publiczności Salon Carre, w którym zaczęto urządzać wystawy prac członków Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. Tak zwane ”Salony” stały się słynnym na całą Europę symbolem francuskiej sztuki.

Projekt utworzenia Wielkiej Galerii Luwru pojawił się w 1784 roku za panowania Ludwika XIV. Ludwik XIV marzył o miejscu, w którym można by kolekcjonować, przechowywać i udostępniać kolejnym pokoleniom dzieła sztuki. Ambitne zadanie zlecono malarzowi Hubertowi Robertowi.

W 1810 rozpoczęto budowę wielkiej galerii, która miała połączyć Luwr i Tuileries od północy i zamknąć dziedziniec Luwru; budowę jej zakończono za cesarza Napoleona III.

Około połowy XVIII wieku postulowano i proponowano monarchom utworzyć galerię publiczną. W roku 1750 Ludwik V zaakceptował i zaprezentował publiczności ekspozycję złożoną z części królewskich zbiorów. Można było ją oglądać w środy i soboty. Podczas Rewolucji Francuskiej dawny pałac królewski oddano społeczeństwu, odtąd Luwr stał się muzeum. Inauguracja otwarcia muzeum które otrzymało nazwę Museum Central des Arts (Centralne Muzeum Sztuk Pięknych) przypadła na dzień 10 sierpnia 1793, z okazji pierwszej rocznicy końca monarchii francuskiej. Zbiory początkowo liczyły 537 obrazy i 184 dzieła rzeźby i rzemiosła artystycznego. Podstawą kolekcji były i są zbiory Franciszka I (głównie obrazy i odlewy rzeźb antycznych), Ludwika XIV i Ludwika XVI. Zbiory Luwru wzbogaciły łupy wojenne ces. Napoleona I; zdobywane w podbitych krajach metoda konfiskat i rabunków.

Obecnie zbiory Luwru wystawione są w trzech częściach: skrzydle Sully’ego, części Richelieu i skrzydle Denona.

Tutaj możecie odbyć krótki spacer: https://www.youvisit.com/tour/louvremuseum

Zbiory podzielono na osiem działów. Są dzieła sztuki greckiej i rzymskiej. Wśród arcydzieł jest starożytna piękność Afrodyta z Melos bardziej znana pod imieniem Wenus z Milo – rzeźba z okresu hellenistycznego przypisywana Agesandrosowi z Rodos. A także Nike z Samotraki. Jest dział z wykopaliskami z Mezopotamii, skarbami sztuki Wschodu. Tu wszyscy szukają Kodeksu Hammurabiego. Ten babiloński zbiór praw zredagowany i spisany w XVIII wieku p.n.e. jest najcenniejszym zabytkiem historii prawa babilońskiego i uważany jest za najcenniejszy zabytek Luwru.

Wśród skarbów starożytnego Egiptu, wymienić należy m.in. Wielkiego Sfinksa z ok. 2000 p.n.e. pochodzącego z miasta Tanis, ruin dawnej stolicy Egiptu. Oraz „Siedzący skryba” pełnoplastyczna rzeźba z wapienia, polichromowana pochodząca z okresu panowania IV dynastii (2620–2500 p.n.e.).

W dziale rzeźby nie sposób pominąć „Umierającego jeńca” dłuta Michała Anioła czy też „Kupidyna i Psyche” Antonia Canovy.

Kolekcja malarstwa liczy ponad 6 000 dzieł datowanych od XIII wieku do roku 1848. W galerii malarstwa włoskiego wyróżniają się: Rafael, Caravaggio, Giovanni Bellini, Andrea Mantegna. W galerii malarstwa francuskiego: Jean-Auguste-Dominique Ingres, Eugène Delacroix, Théodore_Géricault, Jacques-Louis David. Hiszpańskiego: Francisco Goya, Bartolomé Esteban Murillo.

Można długo wymieniać. Zakładając, że na podziwianie jednego eksponatu, obrazu czy rzeźby poświęcimy 30 sekund, na zobaczenie całej kolekcji musielibyśmy poświęcić 100 dni!

Muzeum umożliwiło obecnie zwiedzanie części zbiorów wirtualne pod tym adresem: https://www.louvre.fr/en/visites-en-ligne?fbclid=IwAR0UdpyPKTI8kGu3q0hCy2Ri1aCB76acctY88yd-gTejuiWp9ch7CL-SDh0&nrppage=15

Jak wygląda zwiedzanie, gdy muzeum jest otwarte możecie przekonać się tutaj:

Najbardziej znany i najczęściej reprodukowany obraz z Luwru zostawiłam na koniec. O Monie Lisie powiedziano i napisano już chyba wszystko zatem teraz możecie tylko podziwiać ją w spokoju z bliska: https://focus.louvre.fr/en/mona-lisa